Your Voice: Naast sportieve ook commerciële crisis bij Willem II ?

Dat er een sportieve crisis is bij onze mooie club Willem II mag reeds wel duidelijk zijn. De
club zit in een diep dal en er zijn ook geen aanknopingspunten dat dit snel kan gaan
veranderen. Maar net zo zorgelijk is het feit dat ook op commercieel vlak er naar mijn mening
een nieuwe manier van werken is ingezet die ook niet succesvol lijkt te zijn.

Al 35 jaar ben ik een trouwe supporter van deze fantastische club en al jaren gezegend met
een leuk bedrijf waarin de resultaten het toelaten om al meerdere jaren als sponsor voor de
club actief te zijn en deze financieel te ondersteunen. Puur uit passie en liefde voor de club
en destijds het enthousiasme van de personen die moesten zorgen dat bedrijven hun passie
om gingen zetten in financiële steun. In een regio waarin er veel clubs in het betaald voetbal
actief zijn wist Willem II zich prima te handhaven. Niet door het binnenhalen van contracten
waarbij miljoenen werden betaald, maar door het benaderen van hardwerkende
ondernemers, hen te enthousiasmeren en zo een fors totaalbedrag per jaar bij elkaar te
sprokkelen. Allemaal bedrijven die bereid waren tussen de tien en twintigduizend euro te
betalen. Slim, want 20 van deze bedrijven vormen samen ook een leuk bedrag waar de club
financieel beter van werd.

De kracht van het commercieel team was destijds een club van echte Tilburgers die hun
passie voor de club wisten over te brengen op bedrijven. Veel aandacht voor elke sponsor,
groot of klein, iedereen was even belangrijk. Men kwam vaak op de koffie en zonder dat je
het wist gingen ze dan terug naar de Goirleweg met weer wat extra geld dat ze uit je
portefeuille hadden getrokken. En dat gaf je als sponsor zelfs een goed gevoel. Liefde voor
de club, waardering vanuit de club en een gezellig contact.

Enkele jaren geleden werd echter op dit vlak ook besloten dat het anders moest. Bij de
directie ging de laptop open, werd internet afgezocht en de oplossing werd gevonden. Ook
Willem II moest een CCO hebben. Iemand die op commercieel vlak professionaliteit ging
doorvoeren en moest gaan zorgen dat de miljoenen wel naar binnen gingen stromen.
De drukker werd gebeld en de nieuwe glanzende visitekaartjes waren een feit met daarop
mooie titels die bij een groot wereldbedrijf niet zouden misstaan. Geen Tilburgse gezelligheid
waarbij je, zonder dat het wist, weer wat extra euro’s ging betalen, maar een echte
professionele aanpak waarvan men overtuigd was dat deze succesvol zou zijn. Een aanpak
waar waarschijnlijk ook andere salarissen mee gemoeid zijn. Titels kosten extra geld, maar
hopelijk onderbouwd met de gedachte dat het extra rendement zou gaan opleveren.
Kijkend naar de begroting lijkt er weinig extra winst gehaald te zijn. Het is niet zo dat we
ineens grote stappen hebben gezet op het binnenhalen van sponsorgelden.

Als eerste werd het plan gelanceerd om een nieuw systeem in te voeren voor alle
beschikbare plaatsen op de sponsortribune. Een ingewikkeld systeem dat uiteindelijk ook
niet is doorgevoerd. Er werd naar de pers geroepen dat de club langzaam naar de subtop
van de eredivisie moest gaan groeien en dat ook de commerciële begroting moest en zou
gaan groeien.

Het uiteindelijke resultaat is echter anders. Het contact tussen commercie en de kleinere
sponsoren is gezonken tot het minimum. Aan het einde van het seizoen worden de nieuwe
tarieven gestuurd en mag je een keer op gesprek komen om te vertellen welk bedrag je
beschikbaar hebt. Gedurende het seizoen geen enkele poging om je ook maar één euro
extra te laten betalen. Sterker nog, na het tekenen van de overeenkomst lijkt het alsof je
gegevens tijdelijk gewist worden totdat het nieuwe seizoen voor de deur staat.
Van het passievolle team van destijds is slechts nog één persoon actief, die helaas richting
zijn pensioen gaat en dus is de enige hoop ook helaas verdwenen.

De laatste jaren hebben de ontwikkelingen niet meegeholpen aan een sterkere band met de
club. Corona zorgde voor een afstand, maar waar veel clubs allerlei mooie initiatieven
ontwikkelde om toch het contact met sponsoren te onderhouden, was het bij Willem II vrij stil.
Nu we wel weer naar het stadion mogen, maar het sportief zo dramatisch is dat het een
kwelling wordt ipv een leuke avond, is er ook geen enkele poging om alvast vooruit te lopen
op een volgend seizoen. Ongetwijfeld wordt er hard gewerkt om wel de bedrijven te vinden
die veel euro’s kunnen betalen. En lijkt het erop dat de visie van: vele kleintjes maken één
grote wordt losgelaten. Maar succesvol is dit nog niet.

Zelfs het contract met de Bonheur lijkt helemaal uitgeknepen. Waar je vroeger werd verrast
met een wedstrijdhap, het bittergarnituur maar bleef komen en de tafels vol stonden met wat
lekkers, is ook dit verdwenen. Op tafel staat een schaaltje borrelnootjes waar je thuis je voor
zou schamen. De schalen bittergarnituur gaan nog door de zaal, maar zoals de bediening
zegt: deze zijn voor de boxen, want zij betalen extra. Dus inmiddels mag je voor een bedrag
van € 218,= per wedstrijd genieten van een kop koffie en pilsje met een taai borrelnootje.
Geen reclame voor de Bonheur die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor de horeca invulling,
maar ongetwijfeld een noodgedwongen zet, vanwege een uitgeknepen contract.
Dan wordt ook hierdoor de stap naar de gewone vakken makkelijk, voor minder geld, meer
passie en een lekker broodje kroket dat uiteindelijk nog geen vijftig euro kost.

Inmiddels leeft bij mij na jaren dus een andere gedachte. Dit zorgt wel weer voor gejuich en
plezier. Helaas niet in het stadion, maar thuis. Na het roepen dat ik volgend jaar gewoon
weer een seizoenkaart zou gaan nemen op Vak E en bedrag wat ik daarmee over zou
houden wellicht voor een deel aan Tilburg Tifosi zou gaan storten en het andere deel voor
twee mooie extra vakanties met het gezin zou gaan besteden. Klonk er een hard gejuich,
spandoeken werden gehesen, het bier vloeide rijkelijk en My Little Lady schalde door de
speakers. En dat gaf eerlijk gezegd sinds lange tijd weer een goed gevoel. Iets dat ik de
laatste jaren mis wanneer vanaf de tribune naar de wedstrijd zit te kijken.

Inmiddels is mijn gezin commercieel goed bezig door mij enthousiast te maken en aandacht
te geven, om zo uiteindelijk de euro’s naar zich toe te trekken. Heel eerlijk: daar zouden de
mensen aan de Goirleseweg met hun glanzende visitekaartjes wat van kunnen leren. Want
zonder dat ik het in de gaten heb, worden de euro’s thuis uit mijn portefeuille getrokken en
heb ik weer een glimlach op mijn gezicht. Wat een goed gevoel brengt dit met zich mee,
terug naar oude tijden.

Als ik dan weer op bed lig en tijd heb om na te denken, dan rolt er toch een traan over mijn
wang. De club zit in een diep dal, de passie lijkt te zijn verdwijnen en helaas niet alleen op
sportief vlak. In alle afdelingen lijkt er een crisis te zijn, ontstaan uit keuzes die niet het
gewenste resultaat hebben.

Ik zal altijd naar het stadion blijven gaan, daarvoor is de clubliefde te groot. Maar het wordt
steeds duidelijker dat de euro’s waarschijnlijk een andere bestemming gaan krijgen. Want
uiteindelijk kan ik geen genoeg krijgen van euforie met op de achtergrond My Little Lady en
aangezien dat in Tilburg niet te halen is, dan maar thuis. Zolang het maar een glimlach geeft.