Your Voice: Mattijs Branderhorst, een stoere kerel.

In het voetbalseizoen 2012-2013 zat ik in mijn laatste schooljaar op de middelbare school. Ik hield van schrijven, had lange tijd gedacht dat ik journalistiek wilde studeren, maar ik zag er uiteindelijk geen brood in. Om toch nog iets van het schrijven te voelen, besloot ik mij aan te melden bij onze schoolkrant. Ik werd aangenomen (de selectie was niet heel moeilijk, ze waren vooral ontzettend blij dat iemand zich vrijwillig aanmeldde), waarbij ik te horen kreeg dat ik mocht schrijven over alles wat ik zelf wilde. Dat liet ik me geen twee keer zeggen! Ik zou dat schoolblaadje eens vullen met wat mooie Willem II propaganda.

Om dit te bereiken leek het mij leuk om een interview met een Willem II-speler te regelen. Of dat mogelijk was, wist ik niet zeker. Zou een schoolkrantje ook toestemming krijgen vanuit de PR van Willem II? Onder het (voetbal)mom van ‘niet geschoten is altijd mis’ stuurde ik een e-mail, waarna ik tot mijn verbazing snel reactie terugkreeg. Ik mocht langskomen, op een donderdagochtend in december, zolang de club een speler zou aanwijzen voor een interview: Ricardo Ippel. Uiteraard ging ik akkoord! Ik had ondertussen al meer bereikt dan ik had durven denken. En Ippeltje was een toffe speler. Ik vond het prima!

Ik liep tegen één probleem aan: ik had gewoon les die donderdagochtend. Ik twijfelde of mijn school toestemming zou geven voor deze afwezigheid. Om geen risico te lopen besloot ik te kiezen voor een andere methode. Ik leverde woensdagmiddag bij onze NAC-conciërge een briefje in dat ik de volgende ochtend een doktersafspraak had. De nagemaakte handtekening van mijn moeder zorgde niet voor argwaan. Alles was geregeld. Morgen was de grote dag.
In de nacht was het gaan sneeuwen. Donderdagochtend was het spekglad. Langzaam vooruit glibberend fietste ik via de Ringaan-West en de Korenbloemstraat richting het stadion. Recht voor Café de Korenbloem ging ik op m’n bakkes. Een vrouw hielp me overeind. Snel haastte ik me verder, ik wilde absoluut niet te laat komen.

Met een kleine bloedvlek op mijn rechterbroekspijp meldde ik me bij de receptie. Ik mocht even wachten. Ondertussen liep Streppel binnen. Hij groette mij vriendelijk en liep door. Na een paar minuten kwam de PR-man: “Ik krijg zojuist bericht van Streppel dat de training is afgelast door het slechte weer. Alle spelers zijn er dus niet, op één na. Je mag het interview met hem doen, of we moeten het verplaatsen naar januari.” Shit, het interview moest vandaag plaatsvinden. De deadline voor het artikel was dit weekend. “Prima”, zei ik, “om welke speler gaat het?” “Mattijs Branderhorst, je mag de persruimte in, hij is er over vijf minuten”.

Mattijs Branderhorst? Ja, ik kende hem van naam, jongen uit de jeugd, sinds dit seizoen derde keeper, maar ik had hem nooit zien spelen. De vragen die ik voor Ippel had voorbereid konden de prullenbak in.
Na een paar minuten stapte Branderhorst de persruimte binnen. Hij oogde vriendelijk. Leek het totaal niet erg te vinden om even een interview te doen met een 17-jarig ventje van een of ander schoolkrantje. Vol passie vertelde hij zijn droom: eerste keeper worden bij Willem II, volgend seizoen al. Eerlijk was hij toen hij vertelde dat-ie ‘bijna in zijn broek scheet’ toen hij dacht dat hij zijn debuut moest maken na een rode kaart bij Willem II (wat uiteindelijk niet het geval was). Maar voor nu was het simpel: elke kans die hij zou krijgen, zou hij met beide handen grijpen. Toffe vent, dacht ik na afloop. Zo’n speler zonder kapsones en die er keihard voor wil werken.

Nadat het schoolkrantje een paar weken later was uitgekomen fietste ik weer een keer richting het stadion. Ik wilde Mattijs het boekje overhandigen, zodat hij het interview kon lezen. Toen ik aankwam (ze trainden die dag in het stadion) was Branderhorst al weg. Dirk Jan Derksen liep langs mij om een bal te pakken. Ik sprak hem aan, vroeg of hij het krantje aan Branderhorst wilde geven. “Komt goed, jongen”, zei Dirk Jan.

15 oktober 2017. Willem II wint met 3-1 van FC Twente. Opvallendste speler die wedstrijd: Mattijs Branderhorst. De keeper maakt zijn debuut bij afwezigheid van Timon Wellenreuther. Dit doet hij naar behoren. Met beide handen grijpt de jonge doelman zijn kans. Eindelijk, het is gelukt. Willem II heeft een nieuwe nummer één, voor nu.

Mattijs, kijkend door mijn gekleurde bril zie ik hoe je constant hebt gewerkt om beter te worden, om je droom te bereiken, om eerste keeper te zijn. Een echte stoere kerel waar we trots op mogen zijn. Je verdient een club waar je speelminuten krijgt. Bedankt voor je passie en inzet en heel veel succes bij NEC!

– TheChest013