Tilbo exclusive: interview met Arno Arts

Arno Arts, begonnen bij NEC, speelde uiteindelijk tussen 1997 en 2001 ruim 100 wedstrijden voor WII. Hij schopte het zelfs tot aanvoerder en speelde in de Champions League. Na zijn carrière keerde hij terug naar Tilburg. We spraken exclusief voor Tilbo met Arno.

Je speelde in je carrière voor verschillende Nederlandse clubs, speelde in Zwitserland en won daar de beker. Je naam prijkt op de sokkel van Jan van Roessel. Hoe was het in jouw tijd om profvoetballer te worden? 

Profvoetballer worden was een droom die uitkwam. Als kleine jongen vulde ik op de lagere school op ieder formulier al profvoetballer in op de vraag wat ik later wilde worden. In onze wijk ‘het vilje’’ voetbalde ik elke dag op straat. Op mijn 16de maakte ik de stap van de A1 van Achilles’29 naar de A1 van NEC. Op mijn 17de debuteerde ik in NEC 1. Toen ik begon was er nog geen krachttraining voor voetballers. Zelfs geen advies betreffende voeding. Wat dat betreft is men nu veel en veel verder. Alles wordt immers gemeten. Echter de saamhorigheid, gezelligheid en het veel met elkaar delen was mijn inziens vroeger sterker. Men is nu veel individualistischer ingesteld.

Je hebt in je carrière meer dan honderd doelpunten gemaakt als middenvelder, in ongeveer vijfhonderd wedstrijden. Wat waren volgens jou je sterke punten binnen en buiten de lijnen?

Mijn sterke punten in het veld waren mijn techniek en inzicht. Pure snelheid was een minder punt. Buiten de lijnen ben ik sociaal, eerlijk en recht voor zijn raap. Ik neem geen blad voor de mond en zeg wat ik denk. Dat is wellicht niet altijd tot ieders tevredenheid maar men weet wel gelijk hoe ik erover denk en wat men aan me heeft.

Je speelde één duel voor Jong Oranje, waarom is het daar volgens jou bij gebleven? 

Ik speelde in Jong Oranje als Eerste divisie speler van NEC. Het was al heel wat dat je als Eerste divisie speler uberhaupt geselecteerd werd. In Jong Oranje speelden destijds bijna alleen maar spelers uit de Eredivisie. Na NEC ging ik naar FC Luzern en was ik uit beeld voor Jong Oranje. Het bleef bij 1 wedstrijd tegen IJsland. Het maakte me echter niet minder trots.

Je speelde meer dan honderd wedstrijden voor Willem II en was ook aanvoerder van de club. Neem ons eens mee naar die tijd, hoe was het om te horen dat je aanvoerder werd? wat waren voor jou verder de hoogtepunten? 

Co Adriaanse liet zijn aanvoerder kiezen door de spelersgroep. De spelersgroep koos mij als hun aanvoerder. Dat maakte me trots. Trots was is ook dat ik aanvoerder werd van de mooie club Willem II. Hoogtepunten waren dat we na 35 jaar weer Europees voetbal behaalden en het seizoen daarna ons kwalificeerden voor de CL. We waren dat jaar niet de gekste maar de op 1 na beste en werden 2e in de competitie. Ik denk uniek in de historie van Willem II. Hoogtepunt is ook de aanblik van de Heuvel gevuld met tienduizenden Willem II supporters die met ons dit samen vierden.

Hoe was het om de Champions League mee te maken met de club?

Het was prachtig om de CL mee te maken. Wie wil er immers niet op het hoogste podium spelen. Echter sportief was het toch een deceptie. We lootten redelijk onbekende ploegen die gewoon heel goed waren. Jammer was het dat er niet 1 echte topclub a la Real Madrid tussen zat.

Je keerde na je carrière als speler terug bij Willem II om als techniektrainer aan de gang te gaan. Vorig seizoen was je trainer van Jong Willem II en SV DFS. Hoe komt het dat je bij Willem II bent terug gekeerd als trainer en niet bij andere clubs? Ligt Willem II je aan het hart? 

Ik ben bij Willem II gekomen onder Streppel om stage te lopen om het hoogste trainersdiploma te behalen. Na de stage van een jaar kon ik me coach betaald voetbal noemen. De spelersgroep en Jurgen wilden dat ik aanbleef als techniektrainer. Dit heb ik 2 seizoenen gedaan om te investeren bij Willem II voor een eventuele fulltime functie. Helaas is dit er nooit van gekomen en na het vertrek van Jurgen werd mij door Berry van Gool te kennen gegeven dat er voor mij ook geen functie meer bij Willem II was. Dit ondanks dat er vacatures waren voor de trainer van A1, Jong en/of assistent en trainer eerste elftal. Dit was een enorme teleurstelling voor me. Ik ben bij Willem II teruggekeerd omdat Joris Mathijsen me in Augustus 2019 belde of dat ik de onder 23 wilde coachen. Dit wilde ik wel aangezien ik Willem II een prachtige club vind en het goed kon combineren met DFS Opheusden. Andere clubs zijn nooit concreet geworden. Je moet de voetbalclubs ook een beetje kennen. Het is vaak vriendjes van vriendjes en de jobs in het betaald voetbal liggen niet voor het oprapen. Het is handiger mensen te kennen dan iets te kunnen. Bovendien ben ik geen allemansvriend. Willem ii ligt me heel erg aan het hart. De club is warm, professioneel en wordt geleid door voetbalmensen zoals Mathijsen, van Geel en Wielaert.

Je laat je altijd lovend uit over Willem II. Wat voor ambities heb je voor de rest van je trainerscarriere? Ambieer je een functie rondom het eerste elftal van Willem II, of eventueel bij een andere profclub?

Ik ambieer zeker een functie rondom het eerste elftal bij Willem II of überhaupt bij een profclub. Ik denk zeker dat ik van waarde zou zijn. Jammer en teleurstellend voor mij is dat door Corona me wellicht een mooie functie bij Willem II ontnomen is. Wellicht veranderd dit in de toekomst. Met Willem II is het wat mij betreft net als met verkering met een meisje. We hebben de afgelopen jaren een knipperlichtrelatie gehad. Hopelijk leidt het ooit tot vaste verkering.