Tilbo exclusive: Hans Denissen
Hans Denissen, Tilburger van Beroep, begon in de jeugd van SVSSS waarna hij al snel de overstap maakte naar de jeugdopleiding van Willem II. Na zijn tijd bij de Tricolores ging Hans de wereld rond. Cyprus, Finland en zelfs Amerika staan op zijn CV. Tilbo ging in gesprek met Denissen om op Willem II en zijn carrière terug te kijken.
Laten we beginnen met terugblikken op je carrière. Je begon in de jeugd van SVSSS en kwam daarna in de jeugdopleiding van Willem II terecht. Wat kun je je nog herinneren van die tijd?
Een geweldige tijd die ik bij SVSSS en bij Willem II heb gehad. Van de tijd bij SVSSS, die kort is geweest kan ik me nog de coaching van mijn eerste trainer Gerard herinneren, die helaas is overleden een aantal jaren geleden. De trainingen waren altijd vol met enthousiasme en plezier, ik had altijd zin om te trainen. Bij WII heb ik ongeveer 10 jaar in de jeugdopleiding gespeeld. Laatst zag ik een foto van een voorwedstrijd die we als 11-jarige spelers mochten spelen in het stadion. Dat soort wedstrijden hadden we wel vaker en die waren altijd heel speciaal. De toernooien in Nederland en het buitenland waren fantastisch maar vooral het eigen WII toernooi was een weekend om nooit te vergeten. Maar als ik terugdenk aan wat het meest speciale was aan mijn jeugd waren toch de dagelijkse ritjes met de andere spelers in de busjes van de club en de trainingen achter het stadion. Elke dag kwamen we langs dit geweldige stadion en mochten we als pupillen en junioren dromen om ooit in het stadion te gaan voetballen.
Je kreeg geen speeltijd in de bekerfinale tegen PSV. Was dat een grote teleurstelling of kon je toch wel genieten van de weg naar deze finale en de ambiance er omheen?
Ik ben er nog steeds zo ontzettend trots op dat ik bij de finale op de bank mocht zitten. Het zou leuker zijn geweest als ik had gespeeld, maar er überhaupt onderdeel van zijn is al heel speciaal. Ik was jong en ambitieus en zag het allemaal erg positief. Het was gewoon een machtig gevoel. Ik kon me destijds snel weer focussen op Jong-Oranje waar we na de bekerfinale nog wedstrijden mee moesten spelen.
Heb je nog contact met teamgenoten van toen of mensen bij de club?
Jazeker. Ik heb nog af en toe contact met andere spelers en zelfs met oud trainers van weleer. Zo af en toe zie ik ook oude foto’s voorbij komen via social media zoals met het oude jeugdteam van WII.
Heb je een anekdote die je is bijgebleven uit je periode bij Willem II?
Goeie vraag. Ik denk toch wel het moment dat Moussa Dembele bij mij in het team speelde en we samen onze maandsalarissen vergeleken. Die lagen toen nog redelijk dicht bij elkaar… dat zal nu zeker het geval niet meer zijn LOL.
Na Willem II beleefde je avonturen op Cyprus en in Finland. Hoe was dit voor je na je hele leven in Nederland gespeeld te hebben? Kon je je makkelijk aanpassen aan het leven daar?
De periode in Cyprus was een verrijking voor mijn leven en een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Ontzettend veel geleerd en ik denk toch wel de basis heeft gelegd voor mijn avonturen die gingen volgen. De spelers waarmee ik heb gespeeld, daar heb ik nog regelmatig contact mee. Mijn avontuur in Cyprus was een krankzinnig jaar waar je bepaalde dingen meemaakt die je alleen kan geloven als je er zelf in zit. Veel teamgenoten zijn daarom vrienden voor het leven geworden.
Je keerde in het seizoen 2011/2012 onverwachts terug in Tilburg om je bij de beloften aan te sluiten. Je ging je ondertussen richten op een maatschappelijke carrière. Hoe kwam het dat je op relatief jonge leeftijd die keuze maakte?
Destijds was ik 27 jaar en WII voetbalde in de Jupiler League. Na 2 succesvolle seizoenen bij Emmen had ik graag iets bij willen dragen aan de heropbouw van Willem II. Ik zag het als een manier om de jongeren te helpen met mijn ervaringen en wellicht na een aantal weken zelfs met het eerste elftal mee te kunnen trainen. Ik was mij ondertussen inderdaad ook aan het oriënteren op mijn maatschappelijke carrière. Een vriend van mij, tevens oud-jeugdtrainer van Willem II, Mark Leijten, gaf mij de kans om mij te ontwikkelen in de personal fitness industrie. Het kon echt twee kanten op gaan, toch nog professioneel voetbal of een maatschappelijke carrière. Gelukkig kreeg ik van alle partijen de kans om beide te ontwikkelen en te zien wat mijn toekomst mij zou brengen. Beide richtingen lieten mij zijn wie ik graag wilde worden. Iemand die andere helpt om de beste versie van henzelf te worden.
Je vertrok daarna naar Amerika. Dat lijkt me ook een prachtig avontuur. Hoe kon je je maatschappelijke carrière daar verder vormgeven en toch blijven voetballen?
Ik ben in Texas gelijk begonnen met het coachen van de paralympische spelers en oorlogsveteranen van San Antonio, TX. Als speler van de Scorpions was je ook het gezicht van een ‘one of a kind’ pretpark, die de eigenaar van de club had opgericht voor gehandicapte kinderen. Een klein onderdeel daarvan was ook een voetbalteam van spelers met bijzondere lichaamsaandoeningen zoals onder andere cerebral palsy, een hersenbeschadiging of extreme verbranding. Ik werd gelijk de hoofdcoach en kreeg elke week weer nieuwe spelers erbij. Ik kan me nog goed herinneren dat een oorlogsveteraan met vele brandwonden zonder blikken of blozen zijn rechterarm en de helft van zijn onderbeen af schroefde en tegen de doelpaal zette. Ik wist op dat moment even niet waar ik moest kijken. Maar 1 specifieke jongen is me altijd bijgebleven en die uiteindelijk veel voor mij zou gaan betekenen in de jaren die gingen komen. Deze jongen (17 jaar) heeft maandenlang in een coma gelegen omdat een ‘vriendje’ hem duwde toen ze aan het voetballen waren op straat. Hij kwam met zijn hoofd tegen de stoeprand en was gelijk in een coma. Ze gaven hem bijna geen levenskans, maar door een wonder is hij toch wakker geworden. Hij moest opnieuw leren praten, denken en lopen. Zijn moeder hoorde over de organisatie waar ik coachte en kwam persoonlijk naar mij toe of ik haar zoon kon helpen weer van het voetbalspel te houden. Voor mij was dat toch wel erg heftig om dat zo van dichtbij mee te maken. Ik heb er nachtenlang van wakker gelegen en het heel intensief meegemaakt. Als profvoetballer heb ik altijd in een erg veilige bubbel geleefd. Nu werd ik rauw in de realiteit gezet. Ik heb de kans mogen krijgen om zijn ontwikkeling van dichtbij mee te mogen maken en na veel (privé) voetbaltrainingen en zijn eigen intensieve therapie sessies, heeft hij in mijn jaren in San Antonio zelfs mogen meedoen aan de paralympics. Vanaf toen wist ik zeker dat mijn roeping coaching was. Deze jongen blijft me altijd bij, want hij was het voorbeeld dat je nooit mag opgeven in het leven als het even minder of moeizaam gaat. Hij is een voorbeeld van hoop en dat heeft mij en mijn gezin erg diep geraakt. Wij zijn erg close met deze familie en dat zal ook altijd zo blijven.
Toen ik uiteindelijk naar de New York Cosmos ging zagen de toenmalige coaches Giovani Savarese (huidig Portland Timbers coach) en Alecko Eskandarian (MLS) mij als een welkome versterking op het veld als speler maar zeker ook als verlengstuk van de coaching staf en werd dan ook regelmatig in het kantoortje geroepen om mijn visie te delen. Ik nam ongevraagd de rol als steun en adviseur voor de jonge jongens in het team op me en jaren later zijn er nog steeds jongens die me contacteren voor advies. Toen uiteindelijk Raul Gonzalez mijn plekkie innam bij de Cosmos vertrok ik naar Atlanta en daar was eigenlijk hetzelfde verhaal. Ik werd gezien als ‘de generaal’ binnen het team en deed dat met alle plezier.
Je maakte in Amerika nog de switch van het veld naar de zaal. Wat maakte dat je het zaalvoetbal in ging?
Het is geen zaalvoetbal. Het is 5 tegen 5 plus keepers. Indoor soccer met gemiddeld 5.000 fans. We speelden op een tapijt dat meestal bovenop een ijsvloer wordt gelegd en er zijn borden die de bal tegenhouden net zoals in ijshockey. Het maakt het spelletje vele malen interessanter voor het publiek en intenser voor de spelers. Doordat de bal voor een lange periode in het veld blijft is het bijna onmogelijk om uit te rusten in het veld wat je wel kan bij zaalvoetbal. We schakelen daardoor snel door tussen de verschillende linies in het team omdat je onbeperkt kan wisselen, je speelt bijvoorbeeld een aanval, verdedigd een aanval en zodra je de bal weer in bezit hebt kun je snel wisselen met de spelers op de bank. Een oud-ploeggenoot uit Texas vroeg me 5 jaar geleden om bij de Milwaukee Wave te komen spelen en te helpen coachen bij de jeugd. Ik speelde destijds in Atlanta, Georgia en wilde een nieuwe uitdaging hebben qua voetbal en me echt meer gaan ontwikkelen als trainer/coach. Nu als assistent-coach bij de club heb ik die uitdaging zeker wel gekregen. Ik ben ook dagelijks aan het helpen bij de jeugd en maak mede door de voetbalkampen vele trainingsuren als jeugdcoach.
Volg je Willem II nog? En zo ja hoe intensief? En hoe kijk je naar de ontwikkelingen die de club door maakt?
Ik volg de club nog op de voet, het is een knappe ontwikkeling die ze hebben doorgemaakt in de afgelopen jaren. Het is mooi om te zien dat er weer mensen in de juiste posities zitten die het beste met de club voor hebben. Met Joris Mathijsen, Martin van Geel en Adrie Koster zijn ze gelukkig weer op de goede manier bezig en brengen ze weer de lach op de gezichten van de trouwe fans.
