ONE OF THE BEST DAYS OF OUR LIVES

Op een uur rijden van Melbourne woont Michael de Bruyckere. Ja, de kleinzoon van.
Vanwege het tijdsverschil staat hij eens per week middenin de nacht op, pakt hij een sixpakje bier uit de koelkast en volgt hij gespannen de wedstrijd van zijn club: Willem II. Eén keer was hij in het stadion in Tilburg: om de as van zijn overleden opa, clubicoon Sjel de Bruyckere, uit te strooien. Verder dan een oefenpotje in Diessen kwam het nooit, tot afgelopen weekend.

Het was begin augustus dat Michael (37) via Facebook van ene Joost van der Werf een privébericht kreeg. De documentairemaker van Willem II wilde naar Australië afreizen om de zoon en kleinzoon van Sjel in levende lijve te ontmoeten. ‘Ik dacht dat het een grap was, maar al snel bleek dat dat niet zo was. Bij de naam Wim Vos (KingZine, red.), wist ik dat het serieus was. Een documentaire over mijn opa én een bezoek aan de derby. Incredible, a dream came true.’

‘Day of our lives’
Ze vlogen de halve wereld over om met eigen ogen Willem II het in eigen huis op te zien nemen tegen NAC Breda. Al waren twee volledige rondjes om de aardbol het ook wel waard geweest voor de Aussies. Afgelopen zondag beleefden ze naar eigen zegge ‘one of the best days of our lives’.

As uitstrooien
In 2014, enkele jaren na het overlijden van opa Sjel in Australië, werd een deel van zijn as door kleinzoon Michael uitgestrooid in het Koning Willem II stadion. Het was een van de laatste wensen van opa Sjel. Voor Michael een zeer bijzonder eerste bezoek aan Nederland en Willem II.

Tilburg
Viereneenhalf jaar later keert Michael terug in Tilburg. Vader Ben, die op zijn tweede met zijn ouders naar Melbourne emigreerde, is vaker in zijn geboortestad geweest. Drie dagen voor de wedstrijd landden De Bruyckere’s op Schiphol. Ze verblijven vijf nachten bij de dochter van Leny van Bladel – De Bruyckere, de zus van Sjel en de vrouw van oud-Willem II’er en teamgenoot Piet van Bladel. ‘Ik voel me hier zeer op mijn gemak. Tilburg is een ontspannen stad. Melbourne is ontzettend groot en modern, maar het oudere en knusse aan deze stad bevalt me zeer. Daarnaast wekt Tilburg allerlei emoties bij me op, dit is tenslotte de stad waar mijn opa zijn gloriejaren kende’, vertelt Michael vol trots.

Joris Mathijsen
De dag voor de derby zijn ze uiteraard bij de afsluitende training in het Koning Willem II stadion, waar ze welkom worden geheten door Joris Mathijsen. Michael: ‘Bizar. Joris was mijn favoriete speler van het Nederlands elftal. Ik heb thuis een Oranje-shirt met rugnummer 4 liggen, gekocht omdat ik hem als speler altijd hoog had zitten. Vele jaren later verwelkomt hij ons bij onze club, dat is echt uniek.’

Dichtbij opa
In een van de vitrinekasten in de ontvangsthal van het Koning Willem II stadion, ligt het shirt van Sjel, dat Michael en Ben uiteraard even in handen krijgen. Michael: ‘Een moment dat ik nóóit vergeet. Zo dichtbij mijn opa heb ik me zelden gevoeld.’ Vol trots poseren ze met het goud-neigende Oranje-shirt met rugnummer 10 én de kampioensschaal van Willem II uit 1954-1955.

‘My dad’s club’
Dat de clubliefde voor Willem II diep zit bij Ben, maakt hij bij de spaarzame bezoeken aan zijn familie in Nederland telkens duidelijk. ‘Er zitten enkele PSV’ers in de familie. Als ze vragen of ik zin heb om in Eindhoven naar een potje van PSV te gaan kijken, heb ik mijn woordje wel klaar: “PSV? No way. I’m loyal to my dad’s club”.’

De derby
Op de dag van Willem II – NAC giert de spanning door Michaels lijf. ‘Hier heb ik zó lang naar uitgekeken. Mijn eerste wedstrijd, meteen de derby, live in het stadion. It’s absolutely extraordinary!’. De eerste helft kijken Michael en Ben met familieleden vanaf de hoofdtribune, waar ze alvast één keer kunnen juichen. In de rust maken ze zich op voor hun eerste minuten op de KingSide, waar de sfeer er al ver vóór de aftrap goed inzit. Ben: ‘Toen we de KingSide opliepen, werden we al gauw herkend. ”Aren’t you the Australians? You’re Sjel’s family, right?”, werd ons om de haverklap gevraagd. Geweldig dat mensen zoveel interesse in ons hebben en ons maar wat graag de teksten van de liederen uitlegden.’

Bierdouche
Hét moment waar Michael en Ben op hopen komt pas in de laatste minuten: de 2-0. ‘Michael en ik werden net zoals iedereen om ons heen helemaal gek. We omhelsden elkaar, werden besprongen, gekust en gefeliciteerd. Toen ik tijdens het juichen druppels in mijn nek voelde, dacht ik dat het was gaan regenen. But no, it was raining beer!’, vertelt Ben lachend. Michael kan een stiekem vingertje naar het uitvak niet onderdrukken.

Aandenken
Na de wedstrijd vervolgt het sprookje voor de heren van Down Under. Terwijl in en om het stadion de derbywinst uitgebreid gevierd wordt en het bier rijkelijk vloeit, neemt Joost het duo mee het veld op. Hij heeft nog een verrassing voor ze. ‘Michael had gevraagd of ik een wedstrijdshirt voor hem kon regelen. Het hoefde echt niet van een van de grotere namen te zijn. Een reserveshirt van een jonkie dat misschien een keer op de bank had gezeten, was al meer dan voldoende’, aldus Joost. Na zich opgefrist te hebben, loopt aanvoerder Jordens Peters ook het veld op. Hij neemt uitgebreid de tijd om het met Michael en Ben over de dagen in Nederland en de wedstrijd te hebben. Als afsluiter overhandigt Jordens zijn even daarvoor gedragen wedstrijdshirt aan Michael. Als aandenken. ‘Ongelooflijk. Wat Willem II en de supporters allemaal voor ons betekend en geregeld hebben, is absolutely briljant!’.