Het Willem II verhaal van… Jeroen van de Sande

We hebben weer een nieuwe rubriek bedacht: het Willem II verhaal van. In deze rubriek vragen wij Willem II supporters met vaste vragen naar hun Willem II verhaal. Wil jij ook jouw Willem II verhaal of dat van iemand anders delen? Klik dan hier om te lezen hoe je dat kan doen. In samenwerking met Logistic Force zullen wij 5 uitshirts verloten onder de inzendingen.

Hoe ben je ooit bij Willem II terecht gekomen?
Als geboren Tilburger maar opgegroeid in Hilvarenbeek, lag Willem II erg dichtbij. Mijn eerste wedstrijd die ik mij kan heugen is thuis tegen RKC, toen er nog van die lange, opblaasbare poppen achter de goals stonden. Veel kan ik me er echter niet van herinneren. Ik voetbalde al bij mijn lokale voetbalclub, SV Hilvaria en had al vroeg veel interesse in voetbal. In het seizoen 2008/09 kreeg ik een seizoenkaart en ging ik samen met mijn vader elke thuiswedstrijd naar Willem II in vak K. Ik ben nooit meer weggegaan.

Hoe lang ben je al bij Willem II?
Seizoen 2008/09 was mijn eerste volledige seizoen. De eerste wedstrijd die ik keek was thuis tegen Ajax, die we wonnen en waar Evander Sno van het veld werd gestuurd na een elleboogstoot. Ik ben eigenlijk net het verkeerde moment in gestapt: het eerste seizoen verliep nog prima met een 12^de plek, maar daarna begon de ellende. Het vege lijf werd eerst nog ternauwernood gered tegen Go Ahead Eagles, maar twee kansloze degradaties volgden in de jaren daarna. Na de beginjaren ben ik opgeschoven naar vak J en H, om sinds begin vorig seizoen met twee vrienden plaats te nemen op de KingSide. Mijn vader heeft nog steeds een seizoenkaart op vak H en heeft tegenwoordig een heuse analist in de vorm van mijn moeder naast zich zitten tijdens de wedstrijden.

Wat is de reden dat je voor Willem II gekozen hebt/op Willem II verliefd geworden bent?
Mijn vader is van vroeger uit fan van Ajax en dus werd ik daar deels mee opgevoed. Ik heb zelf ook niet zo’n grondige haat richting Ajax zoals sommige Willem II’ers wel hebben. Ik had eerder een grote hekel aan PSV. Ik vind die club drie keer niets. Vroeger was het devies op de basisschool en de voetbalvereniging dat je als Brabo voor PSV “moest” zijn want zeg nu zelf: je bent toch wel trots op zo’n succesvolle, Brabantse club? Nee. Lelijk voetbal in combinatie met engnekken als Toivonen en Dzsudzsak, trok me absoluut niet.

Willem II trok me wel vanaf het begin dat ik daar binnen liep. Ik had me op dat moment nog niet verdiept in de historie van de club, maar viel voor het shirt en de het feit dat de club nog “open en lokaal” was. Arjan Swinkels was voor mij een boegbeeld van mijn eerste jaren van Willem II en ik zou dit voor geen goud hebben willen missen. Ik had altijd iets om naar uit te kijken in het weekend, naast mijn eigen voetbal, en er viel altijd wat te lachen op de tribune. Dat iedereen in mijn familie voor Ajax of PSV was en mij plaagde met de resultaten van Willem II, nam ik maar voor lief. Het Willem II gevoel groeide met de jaren en ik leerde steeds meer mensen kennen die ook Willem II een warm hart toedragen. Het kampioenschap op Tweede Paasdag tegen Telstar heeft daar aan bijgedragen, en in het volgende schooljaar leerde ik op de middelbare school twee jongens kennen die ook een seizoenkaart hadden bij Willem II en waar ik incidenteel mee naar uitwedstrijden ging. Sinds ik uitwedstrijden vaker bezocht, groeide het gevoel exponentieel en werd ik fanatieker. Op vakanties neem ik dan ook steevast mijn Willem II shirt mee.

Ik wil in deze vraag ook een lans breken voor Fran Sol, want hij is de eerste, echte speler waar ik een speciaal gevoel bij had van Willem II. Hij is voor mij de reden voor de wederopstanding van Willem II op sportief gebied. Vanaf het moment dat hij scoorde tegen Ajax uit had ik al een gevoel dat hij een speciale speler kon worden en hij stelde niet teleur. Sol is natuurlijk een aandachtsgeil mannetje, maar bewees keer op keer zijn waarde en meende zijn acties en uitlatingen tegen het publiek écht.

Wat zijn jouw hoogte- en dieptepunten bij Willem II?
Ik kan hier net zoals iedere Willem II’er de degradaties gaan beschrijven, maar mijn dieptepunt bij Willem II was het seizoen met Erwin van de Looi, 2017/18. Op 3 maart speelde Willem II uit bij Heerenveen en samen met mijn maat Jan ging ik daar heen. Dat was de eerste, en hopelijk ook de laatste keer, dat ik écht geen zin had om te gaan en bij voorbaat al spijt had dat ik überhaupt een kaart had gekocht. Ik twijfelde nog om in te stappen, maar ben toch gegaan. De wedstrijd was de meest dode wedstrijd van Willem II die ik met kan heugen, en 90 minuten lang in het uitvak in Friesland is normaal een feest [zie dit seizoen], maar toen voelde 90 minuten als 5 uur met je hoofd aan de galg hangen. Ik ben blij dat de supporterscollectieven toen een actie zijn gestart om van de Looi, vreedzaam!, weg te krijgen. Donderdag 8 maart stond ik met Jan op het vliegveld om naar Milaan te vliegen en stroomde in de boarding rij mijn WhatsApp vol met het bericht dat van de Looi was ontslagen. Elk nadeel heb z’n voordeel.

Ander dieptepunt was het overlijden van Henk van Meel, daags voor mijn eigen verjaardag. Ik kreeg het vrijwel meteen te horen en kreeg weinig anders uit m’n mond dan “Wtf?”. Ik moet bekennen dat toen ik net meeging met de uitwedstrijden van Willem II via de supportersclub ik een beetje bang was van Henk, maar naar mate je hem leert kennen het een goede gast was die met kenmerkende quotes de hele bus kon laten lachen. Het overlijden was droevig, de uitvaart schitterend verzorgt door de gehele Willem II familie.

Een van mijn hoogtepunten volgde in diezelfde week. Het was het tiende en laatste seizoen dat ik met mijn vader een seizoenkaart had en de eerste keer dat ik hem jankend om de armen vloog. De 5-0 overwinning tegen de ploeg die we verreweg het minst mochten, kwam zo onverwachts en voelde nog 100x lekkerder. De bevrijding tegen nac thuis in de play-offs was gigantisch, maar deze voelde voor mij persoonlijk veel lekkerder. De arrogantie werd genadeloos afgestraft.

De 1-2 in de ArenA vond ik ook een echt hoogtepunt, omdat de kans zo bizar klein was en het vanzelfsprekend een historische overwinning was. Het was mijn eerste jaar op mijn vervolgopleiding, SPECO, in een klas met een aantal Ajacieden en een docent als Ajacied: een lekkerdere binnenkomer was niet denkbaar.

De bekerfinale en de weg er naar toe vormt ook een immens hoogtepunt in mijn Willem II supportersbestaan. De enige kans op een tastbare prijs en de bijbehorende voorpret vond ik fantastisch. Ik keek mijn ogen uit, want dergelijke taferelen had ik nog niet meegemaakt bij Willem II. De beleving was schitterend, de uitslag minder. De halve finale was fantastisch en de uitzinnige vreugde na de ketser van Johnsen op de paal is mij nog lang bijgebleven. Gezien ik de volgende dag om 9:00 op het vliegveld van Frankfurt moest staan en de FlixBus in Eindhoven moest hebben om 00:30 heb ik helaas niet mee kunnen doen met de pitch invasion, tot op de dag van vandaag nog spijt van…

Wat is een leuke anekdote over jou als Willem II supporter?
Een anekdote is het niet echt, maar met mijn vrienden hebben we wel vaak lol om supporters van de tegenpartij en dat wordt vanzelf een running gag bij terugkomst in dat stadion. Ik herinner me een uitwedstrijd bij Roda JC uit, waar we achter kwamen en twee supporters het leuk vonden om een Jupiler League vlag tevoorschijn te halen. In de tweede helft draaiden we de score om en heb ik ze nergens meer gezien. Roda JC zelf ook niet meer trouwens. Je hebt bij elke club van die provocatieve figuren die net te vroeg juichen, dat vind ik zelf heel lollig.

Een iets oudere anekdote is de wedstrijd tegen ADO Den Haag in 2009. Ik vroeg de pastoor van mijn dorp Hilvarenbeek, zelf ook Willem II supporter, om even aan God te vragen of Willem II mocht winnen. Bij rust stonden we 0-3 achter en zag ik de pastoor naar huis benen “Kansloze pot, we gaan dit nooit meer rechtzetten Jeroen” en hij vertrok naar huis. Binnen zes minuten werd het 3-3, wat ook de einduitslag was. Moraal van het verhaal: altijd blijven zitten tot het einde ?