De awayday: Ajax (2016)

Het is weer bijna zomerstop, een periode waarin er weinig rondom Willem II te melden is. Om deze saaie periode door te komen hebben we net als vorig jaar (het Willem II verhaal van) een nieuwe rubriek bedacht, de awayday. In deze rubriek blikken we terug op legendarische uitwedstrijden. En dan met name legendarisch door de verhalen rondom de wedstrijd. De uitwedstrijd tegen Ajax in 2019 was legendarisch maar hoort dus niet thuis in deze rubriek. Na de aftrap door onze huidige voorzitter nu een verhaal van onze vorige voorzitter. Heb jij ook een legendarisch verhaal rondom een uitwedstrijd mail dit dan naar info@tilbo.com en wellicht komt ook dit verhaal online. Heb je nog iets toe te voegen rondom deze uitwedstrijd laat dat dan vooral weten in de comments.

Op 26 april 1998 bezocht ik mijn eerste uitwedstrijd van Willem II. In Waalwijk won Willem II met 1-4 van RKC. Arts, Schenning, Heering en Kolkka scoorden (heb ik even moeten opzoeken). Als jong menneke was ik onder de indruk van de hele korte zijde die rood-wit-blauw kleurde. Sindsdien heb ik honderden uitwedstrijden van Willem II bezocht. De kaartjes liggen op zolder. Ooit zal ik ze nog wel een keertje gaan ordenen en tellen. De uitslagen weet ik ook lang niet allemaal meer. Als ik schat dat we 80% van deze wedstrijden hebben verloren, zal ik er niet eens ver naast zitten. Het voetbal is dan ook niet het belangrijkste deze dagen. De reis er naartoe, de verhalen er omheen; dat zijn de herinneringen die blijven. 

Ik herinner me dat we een jaar na mijn eerste uitwedstrijd een wedstrijd speelden in Rotterdam, tegen Sparta. Niet op het Kasteel, omdat dit werd verbouwd. Sparta was uitgeweken naar Woudestein. Willem II was hart op weg om zich te kwalificeren voor de Champions League en Sparta vocht tegen degradatie. Het werd een eenvoudige 0-4 overwinning. Deze wedstrijd is denk ik de enige keer dat ik van tevoren wel wist dat het goed zou zitten en dat we zouden gaan winnen. Zelfs in de Jupiler League heb ik dat gevoel nooit gehad, door schade en schande wijs geworden door nederlagen in Velsen, Maastricht en Apeldoorn.

Het tegenovergestelde gevoel komt veel vaker voor. Je gaat naar een uitwedstrijd, maar je weet zeker dat je met een nederlaag huiswaarts gaat keren. Een aantal keren bleek dat geheel onverwacht niet zo te zijn. Dat zijn dan ook meteen de meest memorabele uitwedstrijden. Uiteraard heb ik het dan over de overwinning op Feyenoord in september 2014, de eerste uitoverwinning in de eredivisie in bijna 5 jaar tijd en de overwinningen in de Arena in 2016. 

Op 20 augustus 2016 speelde Willem II in de Arena. Willem II was de competitie begonnen met twee kansloze nederlagen tegen Vitesse en Heracles (doelsaldo 2-7). Bovendien hadden we nog nooit in de Arena gewonnen. Tel hierbij op dat het een lekkere zomeravond was en Decibel in Hilvarenbeek werd georganiseerd en het is volkomen logisch dat de animo om de wedstrijd te bezoeken erg laag was. Uiteindelijk waren er slechts 104 kaartjes verkocht. Het laagste aantal in de afgelopen jaren. Binnen het bestuur van KingZine en onze vaste groep busbegeleiders was de animo ook nihil. Toch had KingZine de verantwoordelijkheid over een half gevuld busje supporters met voornamelijk gasten van KS79, die zich hadden opgegeven voor deze wedstrijd. Omdat wij deze bus toch wilden laten rijden, heb ik me uiteindelijk maar opgeofferd om busbegeleider van deze bus te zijn, wel met de nodige frisse tegenzin. 

Aangekomen in de Arena word je als te doen gebruikelijk ongastvrij welkom geheten door de iets te arrogante stewards van Ajax. Op de promenade stond ik nog wat te praten met enkele gasten van de supportersclub, waarna ik toch maar besloot uit uitvak op te gaan om de wedstrijd te gaan kijken. De wedstrijd was een paar seconden eerder begonnen en ik was net op tijd binnen om te zien dat Davy Klaassen na 23 seconden de 1-0 binnenkopte. Ik keek opzij en zag in de thuisvakken supporters triomfantelijke gebaren maken naar het uitvak en 10 vingers in de lucht steken. Ik hoorde het 10-10-10 door de Arena galmen. En ik wilde maar een ding; naar huis. Ik hoopte dat de tijd snel zou gaan en dat Ajax een beetje mededogen zou hebben met Willem II. Het liep heel anders.

Een wonder voltrok zich. Of het nu gemakzucht was van Ajax, of dat Willem II gewoon fenomenaal de rug rechtte; de waarheid zal ergens in het midden liggen. Feit is dat Willem II in 3 minuten de wedstrijd helemaal omdraaide. Tot ieders verrassing stond er ineens een 1-2 ruststand op het bord. Dit was in ieder geval mooi meegenomen, al had ik in de rust nog geen enkel vertrouwen dat we de wedstrijd winnend over de streep zouden trekken. De tweede helft begon. De 45 minuten leken een eeuwigheid te duren. De klok wilde maar niet vooruit. Wanneer ik volgens mijn gevoel na 10 minuten weer eens op de stadionklok keek, was die maar 3 minuten vooruit gegaan. Langzaamaan sijpelden appjes binnen van vrienden die wisten dat ik in de Arena was. “Hoe is het daar?” “Houd je het nog vol?” Ook kreeg ik foto’s en video’s binnen, dat iedereen op terrassen en samengeklonterd bij festivals op veel te kleine telefoonschermpjes naar de wedstrijd aan het kijken was. Na 50 ellenlange minuten in de tweede helft floot de scheidsrechter af en keek iedereen elkaar in het uitvak verwonderd aan of sprong als een aap in het rond. 

Terwijl mijn telefoon volstroomde met honderden appjes begonnen de twee bussen met de terugreis. Voor de terugreis moet ik met terugwerkende kracht mijn excuses aanbieden aan de penningmeester van Stichting KingZine. Hij zal wel verbaasd zijn geweest over de lage opbrengst van de drankverkoop. Uit euforie heb ik waarschijnlijk – de herinneringen werden hoe langer de avond vorderde wat vager – niemand voor zijn bier laten betalen. Met de gelukkigen die over 30 jaar nog kunnen zeggen dat ze aanwezig waren bij de eerste uitoverwinning van Willem II in de Arena, hebben we de avond afgesloten in De Boekanier. Midden in de nacht kwam ik thuis. Alle berichten en samenvattingen over de wedstrijd wilde ik terugzien. Hoewel ik 12 uur eerde met het nodige chagerijn van huis was vertrokken, was ik zo midden in de nacht heel blij en trots op mijn cluppie.